Sluikreclame en de bel

Natuurlijk zaten jullie, mijn talloze volgers, te wachten op het moment dat ik mijzelf digitaal van kant zou maken. Wie wil er nou niet af van al die eindeloze tweetjes, krabbels en uitnodigingen voor evenementen (meestal voorstellingen) waar ik toch niet naartoe ga, maar te chicken ben om dat, zelfs digitaal, eerlijk toe te geven. Ik heb lang lopen dralen op http://suicidemachine.org, maar ik durf het niet. Ik kan het niet.

Laatst vroeg mij iemand waarom ik mij niet gewoon beperkte tot het berichten over mijn drama-docentschap en de plaats van de "social media" daarin (ja, de monkie is uit de slief, dit doe ik in opdracht van). Maar nee, ik ben toch meer dan alleen een middelmatige dramajuf? Dat is ook de reden dat ik mijzelf niet durf om te brengen op de digitale highway naar vergetelheid.

Wat te denken van mijn theatertoko Babastiki? Via welk medium, anders dan www.babastiki.nl, zou ik mij dan nog kunnen verliezen in theatrale totaalervaringen waar niemand op zit te wachten? Of mijn zwelgingen kunnen uiten als de subsidiekraan toch weer 's te dicht blijkt te blijven?

Hoe zou ik dan ooit nog kunnen falen als indie-singer-songwriter als ik mijn myspace, http://www.myspace.com/guiotcduermeijer, niet meer mag vullen met obligate noten? Denk eens aan de enorme schare fans die ik teleur zou moeten stellen.

Hoe op school reclame voor mijn voorstelling Voorjaarsontwaken te maken, als de leerlingen http://podium102.tumblr.com/ niet meer kunnen vullen? Via welk medium anders dan facebook en twitter kun je het volk nog bereiken?


Hoe moet je sluikreclame maken, als het niet meer digitaal kan? 
Ik wil er vanaf, maar ben aan handen en voeten gebonden.

Geen zelfmoord dus deze week. Ik vraag het mijn vriendin. Zij durft vast wel. Daarbij ziet zij mensen ook nog af en toe in de analoge wereld.

Om de deceptie over het uitblijven van mijn digitale suicide wat te verzachten, geef ik jullie weer een inkijkje in mijn analoge wereld van vindingen. Voila, wat foto's van mijn deurbel, die bestaat uit een schroevendraaier, een gat in een deurpost, wat metaal, wat touw en een grote ouderwetse belbel.

De Sixtijnse kapelkijker

Voor wie het interessant vindt... Mijn leven speelt zich af in de analoge wereld, de tastbare. In navolging van Professeur Choron zal ik jullie, trouwe lezers van mijn blog, trakteren op bevindingen en uitvindingen van mijn hand. Vindingen uit mijn analoge wereld.

Deze week een kort relaas over een uitvinding waar ik tamelijk trots op ben. Jawel, ook de professor zelve heeft emoties. September vorig jaar bevond ik mij in de Sixtijnse kapel in Rome alwaar ik mijn laatste gadget heb mogen uittesten. Zie hier, de Sixtijnse Kapelkijker, een apparaat dat je in staat stelt om de prachtige schilderingen van Michelangelo in detail te bewonderen en zonder nekkrampen.

Men neme een scheerspiegel, een dik postelastiek en een kleine verrekijker. Zet de verrekijker haaks op de spiegel en verbind deze met elkaar door middel van het postelastiek. De stelknoppen van de verrekijker dienen om de afbeelding scherp te stellen. Probeer vervolgens de slang bij Adam en Eva eens scherp te krijgen. Goed apparaat, niet?

Het nut buiten de kapel? Ik sta open voor suggesties.

Volgende week gaan we onderzoeken wat het is om digitale zelfmoord te plegen. En, durf ik dat eigenlijk wel?