Laatst vroeg mij iemand waarom ik mij niet gewoon beperkte tot het berichten over mijn drama-docentschap en de plaats van de "social media" daarin (ja, de monkie is uit de slief, dit doe ik in opdracht van). Maar nee, ik ben toch meer dan alleen een middelmatige dramajuf? Dat is ook de reden dat ik mijzelf niet durf om te brengen op de digitale highway naar vergetelheid.
Wat te denken van mijn theatertoko Babastiki? Via welk medium, anders dan www.babastiki.nl, zou ik mij dan nog kunnen verliezen in theatrale totaalervaringen waar niemand op zit te wachten? Of mijn zwelgingen kunnen uiten als de subsidiekraan toch weer 's te dicht blijkt te blijven?
Hoe zou ik dan ooit nog kunnen falen als indie-singer-songwriter als ik mijn myspace, http://www.myspace.com/guiotcduermeijer, niet meer mag vullen met obligate noten? Denk eens aan de enorme schare fans die ik teleur zou moeten stellen.
Hoe op school reclame voor mijn voorstelling Voorjaarsontwaken te maken, als de leerlingen http://podium102.tumblr.com/ niet meer kunnen vullen? Via welk medium anders dan facebook en twitter kun je het volk nog bereiken?
Hoe moet je sluikreclame maken, als het niet meer digitaal kan?
Ik wil er vanaf, maar ben aan handen en voeten gebonden.
Geen zelfmoord dus deze week. Ik vraag het mijn vriendin. Zij durft vast wel. Daarbij ziet zij mensen ook nog af en toe in de analoge wereld.
Om de deceptie over het uitblijven van mijn digitale suicide wat te verzachten, geef ik jullie weer een inkijkje in mijn analoge wereld van vindingen. Voila, wat foto's van mijn deurbel, die bestaat uit een schroevendraaier, een gat in een deurpost, wat metaal, wat touw en een grote ouderwetse belbel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten